10 شخصیت سینمایی بدبین در تمام دوران - وبلاگ مونوپاد

به گزارش وبلاگ مونوپاد، همه از شخصیت بدبین سینمایی خوششان می آید و عاشقش هستند. اینطور نیست؟ طی دهه ها، فیلم سازان از آوردن شخصیت های بدبین و منفی باف درون قصه های خود لذت برده اند؛ از فیلم های نوآر تاریک و خشن دهه ی 30 و 40 میلادی گرفته تا فیلم های دلهره آور امروز. شخصیت ها و بازی های مشخص نماینده ی بسیاری وجود دارد که باید سراغش برویم، خواه قهرمان قصه باشد یا ابرشرور داستان، معمولا شخصیت های سرد و خودخواه هستند که نه تنها بیشترین توجه را به سمت خود جلب می نمایند، بلکه بیشترین تاثیر را هم روی مخاطب می گذارد. فیلم ها به عمق این موضوع رفته اند که چگونه چنین دنیا بینی بدبینانه ای می تواند متولد گردد، اجازه رشد داشته باشد و پرورش پیدا کند و نه تنها بر روی فرد بلکه محیط پیرامونشان را هم تحت تاثیر قرار دهد.

با ادای احترام های بی تعداد در طی سال ها، این فهرست نگاهی دارد به 10 نقش آفرینی مثال زدنی از بدبین ترین شخصیت های دنیای سینما، هم در دوران قدیم و هم در عصر تازه سینما.

10. دایانا کریستنسن در فیلم شبکه (Network)

• محصول: 1976 / کشور آمریکا
• کارگردان: سیدنی لومت
• بازیگران: فی داناوی، ویلیام هولدن، پیتر فینچ و …
• امتیاز متاکریتیک: 83 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 91 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8/1 از 10

فیلم کوبنده ی سیدنی لومت که درباره ی شبکه های تلویزیونی است، آن احساسات وحشت آور و حال بد کنی را که این رسانه های دیداری به خوردمان می دهند، را به تصویر می کشد و یکی از سیاه ترین فیلم های سرگرم نماینده ای است که از قلب فیلم های هالیوود تازه بیرون آمده است. کمتر فیلمی مثل این اثر، انتقادی سوزناک از جامعه دارد. کاری که در آن لومت نشان می دهد که چگونه مسئولان بالادست شبکه ها به شکل ترسناکی در پی رسوایی و داشتن روابط پشت پرده هستند. در دنیای که پیروزیت زودگذر است، رتبه بندی ها تنها چیز هایی هستند که اهمیت دارند. نه درستی و امانت، نه سابقه ی عملکرد و نه حتی شایستگی که سابقا مورد قبول همه بود و هیچ شخصیتی بیشتر از شخصیت دایانا کریستینسن (با بازی فی داناوی) تجسمی بهتر از این افراد را به دست نمی دهد. گرچه این شخصیت با دیگر شخصیت های بدبین در این دنیا کثیف نیرنگ باز فاصله زیادی دارد، اما او در یک کلام شگفت انگیز است.

بازی پویای داناوی که برای او اسکار برترین بازیگر زن در نقش اصلی را به ارمغان آورد، به شخصیت دارای سِمت قا ئمی مقامی اش در این فیلم اجازه می دهد که در ابتدا بسیار دوست داشتنی به نظر برسد و حتی گاهی اوقات به شما چشمک هم می زند. اما طبیعت سرد و بی روح و تصمیمات سخت گیرانه او، همیشه با او همراه هستند و پرده از نقاب وجه هیو لایی این شخصیت برمی دارند. او زنی است که فرو پاشی و در هم شکستن روانی یک مرد قابل احترام را به چشم خود می بیند و این را چیزی جز فرصتی برای برای پیشرفت خود تلقی نمی نماید. سیاست ها و اصول و قواعد، هیچ معنی او برای او ندارد و ومانعی بر سر راه او در جست و جویش برای پیروزیت ادامه دارش نیست. او انگشت خود را روی نبض جامعه گذاشته است که خشم و هوای نفس و شور انسانی را برمی انگیزد و آن را به طور کامل به ضرر شخصی خود پذیرا می شود. داناوی همه آن پیچید گی را زنده می نماید و تقریبا در هر صحنه ای که حضور دارد، همه را میخکوب می نماید. او دیالوگ های تند و تیز پدی چایفسکی را با شدتی سریع ادا می نماید و همیشه اطمینان خاطر را از خودش نشان می دهد وقتی که دایره اخلاقی اش دارد به آرامی از هم می پاشد. وقتی زمان آن فرا می رسد تا او با واقعیت و فساد درونی اش روبه رو شود، داناوی آن تهی بودن و ناراحتی درونی اش را که با آن زیسته است، به نمایش می گذارد.

با سمت و سویی که جریان پخش اخبار طی سال ها پس از عرضه این فیلم طی نموده است، فیلم شبکه بیش از پیش نیازمند توجه است و بیش از گذشته با حال و هوای الان جور است. صداقت و اخلاقیات دیگر از یاد ها رفته است و احساس گرایی پست و زننده ، پروپاگاندایی بی ارزش و و نبود حتی ذره ای یک دلی، جایش را پر نموده است. خدا را شکر که این فیلم خیلی سرگرم نماینده است وگرنه تنها مثل این می شد که به طرز کثیفی، پیش بینی درستی از آن چیزی که قرار است در آینده اتفاق بیفتد، ارائه می نماید.

9. کارآگاه ویلیام سامرست در فیلم هفت (Seven)

• محصول: 1995 / کشور آمریکا
• کارگردان: دیوید فینچر
• بازیگران: برد پیت، مورگان فریمن، کوین اسپیسی و …
• امتیاز متاکریتیک: 65 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 82 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8/6 از 10

تفکر وحشت آور دیوید فینچر درباره دنیا و گناهان انسان با دقتی مبهوت نماینده شناخته می شود. شکل های گوناگونی از بدبینی، درست زیر نئو نوآر تاریک و کثیف او دیده می شود، از شکست گرایی حقیر گونه شخصیت کارآگاه سامرست (با بازی مورگان فریمن) تا نفرت شخصیت جان دو (با بازی کوین اسپیسی) از آدم و آدمی و میل شدید او به اشد مجازات افراد گناه کار. اگرچه در این بین، این دید سامرست است که بیشترین تاثیر را دارد. وقتی او با شخصیت جوان و ایده آفهرستی کارآگاه میلز (با بازی برد پیت) مقایسه می شود، شما انشعابات متعدد زندگی را می بینید که به زحمت از درون پلیدی ها و کثافات زندگی عبور می نماید. جایی که شاید روزی اخلاق و شفقت و دل سوزی درون او موجود بود، دیگر خالی است و جایش را به بی تفاوتی و بدبینی داده است. او دیگر به وظیفه یا مسئولیت اجتماعی بها نمی دهد. مردانی مثل جان دو به آرامی این ها را از بین برده اند و برای مردی در این قامت و مقام، اندک انرژی برایش باقی گذاشته اند که حتی کفاف سلامت تن و جسم او را هم به سختی می دهد.

این شهر بی نام و نشان به معنای واقعی کلمه شامل همه چیز است، آسمان را می خراشد و همه چیز و همه کس را در فاضلاب زشتی و پلشتی اسیر می نماید و به دام می اندازد. این دقیقا همان زیست بومی است که به بیماری روانی مثل جان دو اجازه می دهد تا شکوفا شود و در شهر برای خودش جولان دهد، مردی باهوش و خودخواه، با پیچیدگی خطرناک خداگونه ای که چیزی جز بدی را در اطرافش نمی بیند. جنایات مخوف او به همان میزان که از ارزش های اجتماعی او سخن می گوید، از میل شدیدش به کشتن و تشنه به خون بودن او هم می گوید. این فیلم حتی جنایت های رعب آور و شوکه نماینده و وحشیانه ی او را هم به شما نشان نمی دهد. فینچر این را به درستی می داند که اگر به خوبی انجامش بدهد، ترسی که در فکر و روح آدمی ریشه کند، بیش از ترسی که نشان داده می شود تاثیرگذار است. این فیلم در برترین حالت آزار دهنده بودن واقع شده است که شما را با بقایای ترسناک این جنایات تنها می گذارد و تخیلات ما را مجبور می نماید که تکه های جدا از هم این پازل خونی را به هم وصل کنیم.

8. لوین دیویس در فیلم درون لوین دیویس (Inside Llewyn Davis)

• محصول: 2013 / کشور آمریکا، فرانسه و انگلیس
• کارگردان: برادران کوئن
• بازیگران: اسکار آیزاک، کری مولیگان، جان گودمن و …
• امتیاز متاکریتیک: 93 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 92 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/5 از 10

برادران کوئن با نشان دادن وجه تاریک و بدبینانه ی زندگی انسان ها بیگانه نیستند. با فیلم درون لوین دیویس، استعاره های معمول و ویژگی های خاص کوئن ها با اندکی مالیخولیا و تهوم و ترحم ترکیب شده است. آن ها کاری می نمایند تا ناامیدی عمیق، انسان گریزی درونی شده و عذابی را که شخصیت اصلی فیلمشان را از درون می زند، را احساس کنید؛ هنگامی که او در محیط زندگی اش پرسه می زند و هیچ ارتباطی با دنیا پیرامونش ندارد. دنیا او دارد به شکل ناگوار و غیر قابل تصوری فرو می ریزد و در مقابل او درونش پشیمان است، به هیچ کس اعتماد ندارد، نمی تواند به درستی ببیند و فکر کند؛ ورای وجود نابینای درون خود. بودن و وجود داشتن برای او کافی نیست. زندگی عادی چیزی نیست که برای او ارزشی داشته باشد. با این حال مفهوم مبهمی که او از پیروزیت شخصی دارد، همیشه دست نیافتنی است.

لوین تا ابد خسته و ناامید است، خواننده فولک خانه به دوشی که نگاهی تلخ به زندگی دارد. در کوشش های او برای روبرو با ضربه ی روحی اخیر و فرسایش وجودی اش و ناراحتی عمومی زندگی، تنها به نظر می رسد که او در خاتمه کار، وضع را از اینی که هست هم برای خود بدتر می نماید. او اجازه می دهد که دیگران به جای او نگران شوند و هیچ گاه مسئولیت هایی را که همراه با واقعیت هاست، نمی پذیرد. او که هنوز در میزان ناسالمی از خود خوری فرو می رود، کوئن ها بدبختی و گرفتاری او را از لحاظ احساسی ویران گر جلوه می نمایند. شما می توانید شاهد خراجی باشید که دنیا از آیزاک گرفته است آن هم در بیزاری و درماندگی او که همه ی آن عقب گرد ها و طغیان ها را خیلی در گام های خود مهم نمی تعدادد.

استعداد او غیر قابل انکار است، اما رفتار غیرقابل اعتماد و کردار ستم دیده، او را عقب نگه می دارد. او ناتوان از این است که در هر فعالیت مشترک انسانی بیرون از وجود خودش شرکت کند و تنها و یکه در این دنیا قدم می زند. کسالت و رخوت، دنیای را که او در آن زندگی می نماید، فراگرفته است و خالی از هر رنگ و شور و لذت های ساده است و عارضه ای که او می پذیرد، این است که از هر اشتیاق زندگی، خون می چکد. همت و آرزو و شور و نشاطش جایش را به بی تفاوتی و افسردگی و خمودی داده است. این فیلم به شکل بی رحمانه ای بدبین است، حتی با وجود بعضی لحظات سرگرم نماینده ای که وجود دارند، وقتی با چرخه بی خاتمه و کلافه نماینده وجودی لوین مقایسه می شود. مرا به دار بیاویز، آه، مرا به دار بیاویز. او می خواند و جوری می خواند که گویا منظورش همین است. ظالمانه ترین کنایه فیلم این است که او تنها وقتی واقعا جلوه می نماید که از مرگ خود می خواند.

7. ملوین یودال در فیلم بهتر از این نمی شه (As Good as it gets)

• محصول: 1997 / کشور آمریکا
• کارگردان: جیمز ال. بروکس
• بازیگران: جک نیکلسون، هلن هانت، گرگ کینیر و …
• امتیاز متاکریتیک: 67 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 85 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/7 از 10

البته بدبینی نباید صرفا به تریلرها و درام ها مربوط شود. کمدی رمانتیک ها معمولا با حال و هوای آسان گیر و شاداب و امیدوار همراه هستند و خیلی راحت خودشان را در اختیار سانتی مانتالیسم و کلیشه ها می گذارند. بنابراین وقتی شما یکی از این فیلم ها را پیدا می کنید که دارای قهرمانی به سرسختی و بدبینی به میزان شخصیت ملوین اودال (با بازی جک نیکولسون) است، واقعا می تواند از سایر آثار مشابه متمایز شود.

نقشی که برای او سومین اسکارش را به ارمغان آورد (دومین اسکار برترین بازیگر مرد در نقش اصلی)، شخصیت بدخلق نیکولسون و فردی مستمری بگیر با وسواس فکری عملی اش، خیلی با آن تصوری که شما از نقش اصلی کمدی رمانتیک های معمول انتظار دارید، فاصله دارد. زندگی او پر از ناامیدی و خشم است و با فعالیت های روزانه اجباری همدم شده است اما از هیچ کدامشان اندک لذتی نمی برد. او به هر حال با کوچکترین عملی و با تقی به توقی خوردن، اعصابش به هم می ریزد و تحریک می شود که او را خیلی راحت در فهرست سیاه بسکمک از افراد قرار می دهد. منش و نگرش اجتماعی منسوخ شده ی او که با رفتار وسواسی اش مخلوط شده است، سبب می شود که با هر کس و نسبت به هر کسی که با او برخورد می نماید، بی ادب و بی ملاحظه باشد حالا چه از روی عمد باشد چه از روی سهو. اینکه او نویسنده ی رمان های عاشقانه است، که در واقع سالم ترین کتاب ها بین تمامی ژانر هاست، تنها شدت طعنه ی بدخلقی و بی حوصلگی او را شدت می بخشد. به جای این که به فکر یافتن نقطه مشترکی باشد، او ناتون از این است که دنیای شاد و با نشاط فانتزی را از تنها واقعیتی که او می داند، جدا کند.

جدا از همه ی این ها، فیلم در مجموع خیلی خوب است و با بازیگران فوق العاده ی مکملی که به آرامی به به طرز برخورد ملوین می خزند، سد محکمی را که او ساخته است، می شنمایند. حقارت و اهانت از بین می رود و آن شفقت و ارتباطی که او حتی از آن خبر نداشت که وجود دارند، خودشان را نشان دهند. در یکی از برترین مصداق های سینمایی از عشقی که قلب سنگی و منجمد چنین شخصیتی را ذوب و مثل موم می نماید. این شهادت و وصیتی بر کاریزمای طبیعی نیکولسون است که او در کوشش است تا از مردی به واقع حقیر، شخصیتی بسازد که به نظر می رسد بیشتر دل پذیر است و شایسته آن است که توجه بیشتری به آن شود. هلن هانت و گرگ کینیر هم فوق العاده هستند و در نقش آشنایانی ظاهر می شوند که به ملوین نشان می دهند چیز بیشتری برای زندگی کردن، بشتر از آن چیز که حتی فکر بدبین او تاییدش کند، وجود دارد.

6. تایلر دوردن در باشگاه مشت زنی (Fight Club)

• محصول: 1999 / کشور آمریکا
• کارگردان: دیوید فینچر
• بازیگران: برد پیت، ادوارد نورتون، هلنا بونام کارتر و …
• امتیاز متاکریتیک: 66 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 79 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8/8 از 10

این تنوع بدبینی است که از این فیلم کالت کلاسیک دهه 90 فینچر که روی فیلم های پس از خودش تاثیر به سزایی داشت، فیلمی متمایزی نسبت به سایر آثار این فهرست می سازد. مشابه فیلم هفت که پر از تحقیر و پستی بود، تنها یک سیاق از بدبینی در این فانتزی مردانه و پرخاشگرانه وجود ندارد. از بدبختی که راوی درونش فرو می رود تا نگاه ترسناک ماریا به زندگی، تا پوچ گرایی بحرانی تایلر دوردن، هر شخصیتی با انواعی از حقارت تغذیه می شود برای آن دنیا مصرف گرایی که خودشان را در آن می بینند. با این حال دوردن آشکار ترین آنهاست. کسی که خیلی بلند فریاد می زند و با افتخار در کوشش است تا نظم مقرر چیز ها را خراب کند و دنیای را با طرح پیچیده خود بسازد.

او از کسادی و رکود زندگی روزمره متنفر است، دنیایی که بیرون از وجود تهی و منزجر از خودش متولد شده است. کار های اداری احمقانه و اموال و مادیات، به او هیچ حس خاصی را نمی دهد. به جایش او هویتی را برای خود جعل می نماید که ضد همه چیز است. نظم، شفقت و نزاکت و مدنیت و هر چیزی که به فکرتان برسد، تایلر دوردن به احتمال زیاد علیه آن است. در حالی که او آغاز می نماید به نفرت پراکنی و توسعه ناامیدی اش به دنیای عظیمتر، خیلی زود مردان مشابه ناامید دیگری با رویکرد تهاجمی بی شرمانه اش جذب می نماید. اینجاست که ما آغاز می کنیم به فهمیدن ظاهر مجذوب کننده تایلر دوردن. او برای خیلی از افراد شخصیتی دارد که بسکمک از مردم مخفیانه آرزویش را دارند و خیلی صریح مخالفتش را با نظم و شایستگی نشان می دهد آن هم با حقارت و تکبر و گستاخی خود. او ضعفی را کنار خود می بیند که می تواند به نفع خودش از آن بهره ببرد، از مردم استفاده کند و آن ها را دور بیندازد در حالی که او افراد مناسبی را برای توهم خودش از عظمت و عظیمی پیدا می نماید.

منتقد حرفه ای الکساندر واکر با خراب کردن های کوبنده اش، ناخواسته صفات و ویژگی های پیچیده ی دوردن و باشگاه مشت زنی را برترین می خواند: این تهاجمی غیر قابل قبول به شایستگی و نجابت شخصی است و البته به خود اجتماع. به تایلر دوردن که خدای دنیای خودش است و دکترینی ا وضع می نماید که به شکل ترسناکی امروز بیشتر با حال و هوای گفتمان مدرن اجتماعی جور است تا آن موقع که در سال 1999 عرضه شده بود.

5. دیکسون استیل در فیلم در مکانی پرت (In a Lonely Place)

• محصول: 1950 / کشور آمریکا
• کارگردان: نیکولاس ری
• بازیگران: هامفری بوگارت، گلوریا گراهام، فرانک لاوجوی و …
• امتیاز متاکریتیک: ـ
• امتیاز راتن تومیتوز: 98 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8 از 10

بدبین گرایی یکی از وجوه معین نماینده ی فیلم های نوآر است و هیچ ستاره ای بهتر از هامفری بوگارت تجسم بهتری از آن ارائه ننموده است. از خواب ابدی محصول 1946 به کارگردانی هاوارد هاکس تا کی لارگو محصول 1948 به کارگدانی جان هیوستون، بوگارت با بازی در نقش های سخت و بدبین نامی برای خود دست و پا کرد و بدون هیچ زحمتی، نقش اصلی مرد با حالتی گستاخ و سرسخت را به تصویر می کشد که یکی از اجزای مهم سیتمای بعد از جنگ بود. بین همه ی نوآر های او، در مکانی پرت نیکولاس ری است که به بوگارت بیشترین آزادی عمل را می دهد و شاهد بازیگری هستیم که در عین حضور در ناخوشایند ترین نقشش، در انسانی ترین نقش خود هم حضور پیدا نموده است.

دیکسون استیل که فیلم نامه نویسی بداقبال است و نتوانسته است بعد از دوران جنگ توفیق چندانی به دست آورد، درگیر یک پرونده ی قتل می شود. نوآر کثیف نیکولاس ری به بوگارت اجازه می دهد تا او این موضوع را مورد آزمون قرار دهد که مخاطب چقدر با او همدلی دارد. دیکسون روی دیگر مردانی مثل فیلیپ مارلو یا ریک بلین است. فردی که که این مردان می تواستند به راحتی به آن برسد اگر که در راه کمی متفاوت قدم برمی داشتند. این شخصیت، مردی است که خشم بر او حکم رانی می نماید، با خلق و خویی که به راحتی به هم می ریزد و گذشته ای بد که با توهین های کوچک پر شده است. گرفتار در اقتباس از کتاب هایی که او فکر می نماید برای صنعتی که او علاقه ای به آن ندارد، خوب نیستند، دنیا بینی او سرد و بدبینانه است. بارقه هایی از جادوی قدیم بوگارت وجود دارد، اما خشم و پرخشاگری درست زیر آن ظاهر فرسوده اش، جوش و خروش می نماید و هر لحظه امکان دارد که منفجر شود.

با این حال طی رابطه اش با شخصیت دختر اغواگر (با بازی گلوریا گراهام) شما می توانید نرمی و لطافت شخصیت او را هم ببینید. این به همان میزان لطیف است که بوگارت روی صحنه بوده است، با بازی چشم نوازی از گراهام. دل خراش ترین قسمت در تمام فیلم این است که همه ی آن کورسوی امیدی که ری به شما می دهد که شاید اوضاع برای این عشاق تغییر کند و به نفعشان تمام شود، قبل از آن که همه ی آن امید واهی را بی رحمانه از دستشان شما با زور می دزدد. گذشته همیشه در پی شماست که گرفتارتان کند. بی اعتمادی، نیرنگ و شک ذاتی درباره ی خوبی موجود در دنیا همیشه بر دنیا حکمفرماست. اوایل دهه ی 50 میلادی شاهد فیلم های مهمی بود که وجوه سیاه و تاریک هالیوود را مورد آنالیز و کشف قرار دادند و هیچ فیلمی به میزان این فیلم از ری تا این حد گستاخانه نیست و روح تا چه میزان می تواند آزار دهد از این صنعت و بلایی که می تواند بر سر شما بیاورد.

4. چاک تیتوم در فیلم تک خال در حفره (Ace in The Hole)

• محصول: 1951 / کشور آمریکا
• کارگردان: بیلی وایلدر
• بازیگران: کرک داگلاس، جن استرلینگ، رابرت آرتور و …
• امتیاز متاکریتیک: 72 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 92 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8/1 از 10

مثل بوگارت، کرک داگلاس هم میل و اشتیاق فراوانی به بازی نقش های سرسخت و خود محور و نفرت انگیز دارد. گرچه او مثل بوگارت انتخاب انصحاری این تیپ از شخصیت نبود، معمولا در نقش هایی حضور پیدا می کرد که درست در لبه بین نفرت و دوست داشتنی بودن قرار داشت. او در فیلم بد و زیبا محصول 1952 به کارگردانی وینسنت مینلی درخشید، صحنه را با حضورش در داستان کارآگاه محصول 1951 به کارگردانی ویلیام وایلر به آتش کشید اما هیچگاه به میزان ی نقشش در فیلم تک خال در حفره ی بیلی وایلدر کاملا بد اخلاق نبود.

یکی از تلخ ترین و خشم گین ترین فیلم های عصر طلایی هالیوود که تا به حال ساخته شده است، شخصیت گزارش گر فرصت طلب به نام چاک تیتوم (با بازی کرک داگلاس) را به تصویر می کشد که دروغ می گوید، بهره برداری می نماید و رشوه می دهد تا راهش را به سمت بخش اخبار ملی باز کند. کوشش سرسختانه ی او برای بازگشت به روز های پر افتخار گذشته اش، با تکبر بی مانندش پر شده است، و حتی یک بار هم مسئولیت اخلاقی خود را در نظر نمی گیرد تا اینکه روزی می رسد که دیگر خیلی خیلی دیر شده است. این نقش آفرینی، بازی مجذوب نماینده و شوکه نماینده ای از داگلاس است که تمام او طغیان می نماید با شجاعت و حقارت برای هر چیزی که نمی تواند در جست وجوییش کمک دهد. طمع، نام این بازی است و او اهمیتی نمی دهد که چه کسی سر راهش برای دست یابی به پیروزیت و پیروزی شخصی اش ایستاده است. داگلاس فیزیک نابی دارد که از او در پرده نمایش مردی پرقدرت به نظر می سازد در حالی که همزمان شما را وادار می نماید که ببینید که چقدر شخصیت های او تهی و ضعیف هستند وقتی همه چیز را از روی آن هیکل بی عیب و نقص کنار می زنید. تمامی خودخواهی او نمی تواند رضایت خاطری را که در پیش است، برای او فراهم کند، اما او هر چه را که دارد در خاتمه رو می نماید و او دیگر هیچ چاره ای ندارد جز اینکه میوه ی فاسد اعمالش را قبول کند و نظاره گر باشد.

این فیلم که در زمان عرضه اش بداقبال بود، یکی از برترین فیلم هایی است که به وسیله بیلی وایلدر ساخته شده است. این سومین باری است که او در نقش تهیه نماینده ، نویسنده و کارگردان آثار خود ظاهر می شود و تمامی نشانه های عظیمترین داستان های نوآر او در این فیلم موجود است. این فیلم تصویری ملال انگیز از جامعه مدرن را ترسیم می نماید و جمعیتی که به آرامی حس شفقت و یک دلی اش را به خاطر هیجان و سود شخصی اش از دست می دهد. وایلدر انگستش را به سمت رسانه ها و طریقی که گزارش ها را منتشر می نمایند، نشانه می رود و بعلاوه مخاطبان خودش که مشتاقانه در انتظار این گزارش ها هستند و میل عجیبی به شنیدن این اخبار سمی دارند. ان چه را که لومت در شبکه عریان و عیان به نمایش گذاشته بود، وایلدر دهه ها پیش از او انجامش داده بود.

3. پاتریک بیتمن در فیلم روانی آمریکایی (American Psycho)

• محصول: 2000 / کشور کانادا و آمریکا
• کارگردان: ماری هرون
• بازیگران: کریستین بیل، ویلیام دافو، جرد لتو و …
• امتیاز متاکریتیک: 64 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 69 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/6 از 10

گرایش پاتریک بیتمن به بدبینی، شاید ترسناک ترین میان همه ی فیلم های این فهرست باشد. این نوعی از بدبینی است که در نقاب عادی بودن به کمین نشسته است و منتظر است تا خودش را در طغیان های آزاردهنده و خشونت های بی امان نشان دهد. با رفتار های عجیب و غریب و به خصوصش و انفجار های درونی و پیچیده و سرخوشی های دیوانه وارش، کریستین بیل بیتمن را به یکی از عجیب ترین و تحسین شده ترین قاتلان سریالی که تا به امروز در فیلم ها حضور داشته است، تبدیل می نماید. چیزی که به همان میزان که شیطانی است، به همان میزان هم مسخره است، بدبین گرایی عمیق بیتمن و جدایی او از هر گونه کار عادی است که خودش را در تاریک ترین طرق ممکن نشان می دهد، با مونولوگ درونی ثابتی که همه چیز و در عین حال هیچ چیز را درباره ی طبیعت غیرعادی او آشکار می سازد. کوشش او برای داشتن رفتاری عادی، همیشه اندکی دور از واقع است و ارجاعاتی طولانی از مسا ئل فرهنگی و وقایع روزمره به دست می دهد انگار که دارند ورق بازی می نمایند؛ در بازی عجیب و غریبی که تنها خود او می داند که دارد بازی اش می نماید. او در واقع هیچ اهمیتی نمی دهد، اما می خواهد بقیه اینجوری فکر نمایند که دارد این کار را می نماید. کسی هم متوجه تناقض ها و رفتار های شخصیتی عجیب او نمی شود. به خاطر اینکه این افراد هم بسیار در خود فرو رفته اند و غرق در دنیا های شخصی خود هستند.

بیتمن رویای آمریکایی شخصی سازی شده است، ثروتمند، پیروز، جوان و مجذوب کننده. با دنیای که که به نظر می رسد در مشتش است، شما هیچ وقت گمان هم نخواهید برد که زیر آن نقاب سلامت روان و عقل خودساخته اش، اعمال و انگیزه های آزار دهنده ای خفته است. اشتیاقی دردناک، بسیار بد و تقریبا غیرقابل کنترلی درون او وجود دارد که نه تنها برای این کار مناسب است بلکه برترین وجه قابل تصور از هر کار را به انجام می رساند. نه به خاطر علاقه به هم نوعش بلکه به خاطر مقاصد شخصی خودش. او تجسمی انسانی از حرص و طمع عصر رونالد ریگان است؛ بی روح و پوچ و خودشیفته در ذره ذره ی هسته ی درونش. این ها را با تمایلات خونین و بی رحمانه اش که آن ها را مخفی نگه می دارد و با خشم و نفرتی بی خاتمه و غیر قابل کنترل انجام می دهد، تصویری صادقانه از این دنیای مدرن را منعکس می نماید که واقعا وحشتناک است.

2. هری لایم در فیلم مرد سوم (The Third Man)

• محصول: 1949 / کشور انگلیس
• کارگردان: کارول رید
• بازیگران: جوزف کاتن، آلیدا والی، اورسون ولز و …
• امتیاز متاکریتیک: 97 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 99 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8/1 از 10

با اینکه اوسون ولز تنها در چند صحنه از این فیلم و در نقش هری لایم حضور دارد، حضور او در لحظه لحظه فیلم کلاسیک کارول رید احساس می شود. به ندرت ابرشروری مثل لایم ساخته شده است و هنوز هم او هم بازی او فراتر از هر انتظاری است. از نخستین لحظه ای که شخصیت هالی مارتینز (با بازی جوزف کاتنز) پایش را در وین می گذارد، درگیر معملات پست و کلاهبرداری دنیای تبهکاران در این شهر تاریخی می شود و در پی جواب هایی است که گویا همه از قبل آن ها را می دانند. کارول رید بدبینی تیره و تاریک فیلم های نوآر هالیوود را به اروپای ویران پس از جنگ می آورد؛ به هر گوشه و کنار از این مرکز تاریخی کشور اتریش که با ترس، بی اعتمادی و مرگ پر شده است.. همه این ها زیر نقابی پنهان شده اند تا اینکه در نهایت با معرفی شخصیت ولز و آن لبخند شیطانی و بدنامش، به بیرون درز می نماید.

تنها یک سکانس کافی است تا به طور کامل با کلیت طرز فکر لایم آشنا شوید. طی گفت وگویی سوار بر چرخ و فلک عظیم و مشهور شهر وین، او دوست دوران کودکی اش را به یاد می آورد و دکترین سنگ دلانه اش از خودخواهی را به شخصیت وحشت زده نویسنده ی رمان کاتن موعظه می نماید. ولز او را با درخششی جهنمی در چشمانش گول می زند و سبب می شود تا او حتی با وجود رفتار بی حس و عاطفه اش، ازش بدش نیاید. این مردی است که خودخواهی و خون ریزی را بخشی از پیشرفت طبیعی بشر می داند و این ها همه قابل قبول است تا زندگی انسان را برای هری لایم قربانی کند. دنیا هیچ قهرمانی بیرون از داستان هایت نمی سازد او با افتخار به هالی لاف می زند در حالی که او دوست قدیم اش را نصف فریفته و نصف مرعوب نموده است. در دستان هر کس دیگری او چیزی جز نفرت به همراه ندارد، اما با سیاق بی خیال و آسان گیر و وشادی اورسون ولز، او عظیمتر از زندگی عادی می شود و مردی است که می خواهید بیشتر از او ببینید. شعار او حقارت است، اما او به طرز غیرقابل انکاری مجذوب کننده و دلرباست که شما با لذت و شادی به لطیفه ها و قصه های او درباره مورچه ها و صدای فاخته ها، بار ها و بار ها گوش می دهید.

او پس از نیمه داستان وارد ماجرا می شود و فیلم را به کلی مال خود می نماید، تاریکی بلورینی می سازد و حال و هوایی را که کارول رید با دقت چیده است، به هم می ریزد. گرچه او هیچ جایزه ای برای این نقش دریافت ننموده است. شاید هیچ مثالی بهتری از این نقش آفرینی اورسون ولز از قدرت بازیگر مکمل وجود نداشته باشد.

1. جانی فلچر در فیلم برهنه (Naked)

• محصول: 1993 / کشور انگلیس
• کارگردان: مایک لی
• بازیگران: دیوید تیولیس، کاترین کارتلیج، لسلی شارپ و …
• امتیاز متاکریتیک: 84 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 88 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/8 از 10

مایک لی کارگردانی است که برای ساختن فیلم هایی شناخته می شود که مشخصا دیدی غمناک به زندگی دارند. بسکمک از اولین آثار او بیشتر به بی رحمی و ظلم و بی توجهی انگلیس دوران تاچر مربوط می شود و آن دوران را به تصویر می کشد، با کرامت و احترام برای آن هایی که از کار زیر سلطه موسسات بی رحم عذاب می کشند. از میان تمامی فیلم های او، هیچ یک از آنها به میزان ی فیلم برهنه، عمیق، آزاردهنده و کاملا پوچ گرایانه نیست. لی زیر پوست شهر و جامعه را با بی رحمی شوکه نماینده ای جست و جو می نماید و از پیروی از رسوم معمول سر باز می زند وقتی که حسی از ناامید بودن را مثل چرکی کهنه، به همه کس و همه چیز سرایت می دهد و با شخصیت جانی (با بازی دیوید تیولیس)، او باور پذیرترین شخصیت خود را ساخته است.

شخصیت های کمی به میزان شخصیت جانی هم کاریزماتیک و هم ناخوشایند هستند. او شخصیتی کاملا خودمحور دارد و به شکل ناامید نماینده ای، نگاهی بدبینانه به زندگی دارد. که به هرکسی که دو و بر او هست، چه غربیه و چه آشنا، این حس بد را تحمیل می نماید. او عمیقا متفکر است و در عین حال تماما ناتوان از ارائه ی پاسخی صریح و واضح و به جایش به مسخره کردن و خاتمه کار ها برمی شود و این روشی است برای خروج از این ناامیدی و خستگی و جامعه ای که هیچ ارتباطی با آن ندارد. هر کاری که می نماید، خودخواهانه است و تنها خودش را در نظر می گیرد. این حالت بسیار نادر و عجیبی از بی چارگی انسان گریزانه ای است که از حرف زدن با مردم برحذر است، برای اینکه به همه بگوید چقدر غلط فکر می نمایند. با هر کسی که می خواهد به او نزدیک شود برخوردی تند دارد و زود عصبانی می شود و می خواهد او را بزند و در در چرخه بی خاتمهی که راه به سوی فلاکت بشریت دارد، گیر نموده است.

موعظه های فلسفی او حسی از هوش و ذکاوت را درشما ایجاد می نماید، با اینکه او یک آدم علاف رقت انگیز است، زن باره است و حتی با مکالمه های روزانه و ساده خودش هم مشکل دارد، به این خاطر که بی ادب است و مدام ناسزا می گوید. گاهی اوقات خود نابود گری او پیش به سوی بی رحمی و آزار دیگران می رود. اما هر چه قدر هم که او آزار دهنده و مزاحم باشد، نقش آفرینی سریع و بی عاطفه دیوید تیولیس از او بازیگری کاملا خارق العاده می سازد، مثل مردی که همه ی آن جادو و شخصیت طبیعی اش را با تمام وجود هدر می دهد و از بین می برد. کنش ها و تعاملات او به شکل تاریکی سرگرم نماینده و در عین حال ناراحت نماینده است و شوخ طبعی خشک او در خدمت بدبینی منحصر به فردی از نوع انگلیسی اش به کار می رود.

منبع: Taste Of Cinema