مسافران خواب بی آرتی - وبلاگ مونوپاد

به گزارش وبلاگ مونوپاد، اتوبوس های بی آرتی از وسط بزرگراه امام علی(ع) می گذرند. اگر اهل تهران باشید یا دست کم گذرتان به این شهر افتاده باشد لابد دیده اید.

شهر عظیم و سنگینی که شبیه کسی است که اضافه وزن مفرط دارد و نفس تنگی های گاه و بی گاه به سرفه اش می اندازند و شریان های تو در تویش دست کم دو بار در روز بسته می شوند و تا روحش به پیچ گلو می رسد باز می شوند و دوباره می گیرند. اتوبوس های بی آرتی به وجود آمده اند که راهی برای زنده ماندن شریان های بسته باز نمایند. مثل استنت پزشک ها که رگ های بسته منتهی به قلب را می شکافند و به زور راهی باز می نمایند که نفس بالا بیاید. خطوط بی آرتی مثل استنت پزشکی از لابه لای خیابان ها و عظیمراه های بسته راه باز و یاری می نمایند این شهر از نفس نیفتد. اگر اهل تهران باشید یا گذرتان افتاده باشد احتمالا دم صبح ها مردمی را دیده اید که از خستگی خواب شب، سر به شیشه اتوبوس های بی آرتی گذاشته اند و همین طور که شریان بسته عظیمراه امام علی(ع) را می شکافند و سمت زندگی روزمره شان می فرایند، در خواب و رویای خودشان سیر می نمایند. می رسند به محل کار هر روزه شان و از خواب به خیابان می زنند و یک روزمرگی دیگر را در خواب و بیداری شب می نمایند و شب هم باز سر به شیشه همان اتوبوس، عظیمراه امام علی(ع) را سمت خانه می فرایند و از خواب به خواب باز می گردند.

امام علی(ع) یک اسم است. اسمی که ما شیعیان و بسیاری دیگر از مردم جهان، از مسلمان و غیرمسلمان روی مکان های مختلف می گذاریم. مثل عظیمراه امام علی(ع) یا مسجد امام علی(ع) یا مجموعه فرهنگی آموزشی امام علی(ع) یا... اسمی است که احتمالا اگر از راهروهای اداره های دولتی مان سراغش را بگیرید خوب می شناسند. مدیران روابط عمومی اداره های دولتی خوب می دانند برای پر کردن تابلوهای اعلانات و بنرهای ورودی و راهروها باید از کدام جملات امیرالمومنین(ع) و کدام حکمت نهج البلاغه استفاده نمایند. آن قدر که مردم هم دیگر می دانند وقتی خواب زده از خانه بیرون می زنند قرار است کدام حکمت نهج البلاغه را روی بیلبورد شهرداری ببینند یا کدام جمله از حضرت امیر(ع) را در آیتم های میان برنامه ای رادیو بشنوند.

مردم خواب زده سر به شیشه اتوبوس های بی آرتی گذاشته اند و جملات حضرت امیر(ع) روی بیلبوردها آفتاب می خورند. اتوبوس از زیر بیلبوردی رد می گردد که رویش نوشته: أهل الجهان کرکب یسار بهم و هم نیام... مردم جهان چون کاروانیانی هستند که می برندشان و آنها در خوابند. سرهای چشم بسته ای که به شیشه اتوبوس چسبیده اند بیلبورد بالای سرشان را نمی بینند. امام علی(ع) در تهران نام یک عظیمراه است و عظیمراه جایی است که مردم خواب زده را به تختخواب به روزمرگی می رساند و از روزمرگی به خواب برمی گرداند. جایی که در هجوم تابلوهای تبلیغاتی و بیلبوردهای رنگارنگ و مختلفش دیگر برای کسی فرق نمی کند از کنار تبلیغ یک خمیردندان بگذرد یا کلامی از امیرالمومنین روی بیلبورد بالای سرش به او خیره گردد و بی محلی تحویل بگیرد.

فرا رسیدن سیزدهم رجب المرجب و روز ولادت امیرالمومنین علی(ع) امام اول شیعیان و پیشوای حق جویان و موحدان جهان را به تمام دوستداران و پیروان آن حضرت تبریک عرض می کنیم. این را از خودم نمی گویم. می توانید همین الان تلویزیون را روشن کنید تا گوینده پیغام های بازرگانی با آن صدای دو رگه و مخملی اش با هیجان برایتان بازگو کند یا اصلا می توانید همین الان از خانه بیرون بزنید تا همین جملاتی که من گفته ام را روی ده ها بیلبورد و تابلوی مختلف در جاهای مختلف شهر از خیابان ها گرفته تا اداره های دولتی ببینید. جملاتی که آن قدر تکرار شده اند که دیگر آدم ها به معنایشان فکر نمی نمایند؛ مثلا شما خواننده محترم که دارید در این روز مبارک این صفحه از روزنامه را می خوانید. آیا شما هم مثل مسافران اتوبوس بی آرتی عظیمراه امام علی(ع) وقتی از کنار آن حدیث می گذشتیم سر به شیشه چسبانده و خوابیده بودید؟ آیا شما هم نخواندید مردم جهان چون کاروانیانی هستند که می برندشان و آنها خوابند؟ اما مواجهه با این جملات از امیرالمومنین(ع) برای ما این طور است که مثل یک فیلم سینمایی آن را می بینیم و مثل وقت هایی که از روی جایگاه سینما بلند می شویم آن را تحسین می کنیم و سر تکان می دهیم و انگار نه انگار آن جمله خطاب به خود خود ما گفته شده است و ما همان اهل جهانییم.

این روزها در جامعه ما امیرالمومنین(ع) به نامی تبدیل شده است که باید باشد تا کارها راه بیفتند و اگر این نام بالای سر اداره ای نباشد یک جای کار می لنگد یا اگر زوج جوانی زندگی شان را در دفتر ثبت ازدواج با استعانت از نام مولای متقیان آغاز ننمایند گمان شان سمت این می رود یک پایه عروسی که شگون باشد، انگار نیست. اما همان زوج جوان وقتی در زندگی با مسائل روبه رو می شوند کم می آورند و طاقت شان سر می رود و طلاق را حکم اسلام و حق طبیعی می دانند و زندگی شان که در دفتر ثبت ازدواج با شگونی نام امیرالمومنین آغاز شده را به هم می زنند و به این فکر هم نمی نمایند همان نامی که در دفتر ثبت ازدواج زیر لب بردند پایین حکمت هایی را مهر نموده که یکی شان این است: الصبر صبران، صبر علی ما تکره و صبر عما تحب... صبر بر دو نوع است. یکی صبر بر چیزی که دوستش نداری و دیگری صبر از چیزی که دوست می داری.

می خواستم اینجای یادداشت که رسید بنویسم امیرالمومنین علی(ع) در جامعه ما غریب است. چون در این تکرار در تکرار به یک شعار و اسم تبدیل شده است اما دیدم همین جمله امیرالمومنین علی(ع) در جامعه ما غریب است نیز از بس تکراری است، دیگر شعار شده و مثل همان احادیثی که مردم می شنوند و سر تکان می دهند کسی به معنای این جمله فکر نمی کند. اما واقعیت این است قرار نبود شأن پیشوای ما این باشد که تبدیل به اسمی گردد برای چیزهای جدیدی که افتتاح می کنیم.

شاید کام تان تلخ گردد و خرده بگیرید در روز میلاد حضرت امیرالمومنین(ع) این چه بحثی است که باز می کنی و چرا باید در روز میلاد از مظلومیت حضرت صحبت کرد؟ اما باید بگویم اولین کسی که از مظلومیت خودش از روز میلادش صحبت کرد خود امیرالمومنین(ع) بود؛ آنجا که فرمود: مازلت مظلوما منذ ولدتنی أمی... من از آن روز که مادرم مرا متولد کرد تا الان مظلوم هستم.

نکته ای دیگر که در کلام حضرت امیر(ع) هست این که ایشان از کلمه مازلت استفاده نموده اند که تقریبا معنای هنوز می دهد و می دانیم کلام معصوم معطوف به زمان خودش نیست و این هنوز هنوز هم ادامه دارد.

منبع: علیرضا رأفتی - روزنامه نگار / روزنامه وبلاگ مونوپاد